altijd je handen laten wapperen
Blijf op de hoogte en volg Ria
15 September 2018 | Nederland, Nijbroek
Na onze ervaringen op de Blankemate in Nijbroek én onze a.s. verhuizing naar Welsum bedacht ik plotseling dat ik voor de cursus 'creatief schrijven' die ik afgelopen winter volgde, een stukje hrb geschreven over mijn roots. Misschien vinden jullie het leuk om dat te lezen. Hier volgt de tekst "
Altijd je handen laten wapperen
Ruim zestig jaar geleden werd ik geboren op een kleine boerderij in de IJsselvallei. Als oudste dochter in een gezin met nog twee jongere broers. Boerendochter! Lange tijd wilde ik dat niet weten. Ik schaamde me er zelfs een tijdje voor. Het was niet sjiek.
Altijd aan het werk, altijd je handen laten wapperen. Dat werd ons met de paplepel ingegoten. Mijn vader was boer met te weinig land om de schaalvergroting in de jaren zestig te kunnen bolwerken. Daarom had hij allerlei baantjes ’erbij’. De schoorsteen moest immers blijven roken.
Vanaf dat ik leerde lezen was er geen houden aan. Leeshonger noemde je dat. Iedere zaterdag met mijn vader mee naar de bibliotheek. Ik denk een vorm van reizen die mijn geest liet groeien. Maar “achter” ging altijd voor. Dat was belangrijker dan schoolwerk of boeken. Varkens voeren, helpen stallen uitmesten, koeien ophalen of de tuin schoffelen. Iedere dag had hetzelfde ritme. Vrijheid voelde ik vaak meer buiten dan binnen. Door het grasland banjeren, dat voelde vrij. De routine van het boerenleven en iedere dag weer hetzelfde werk met je handen was mij niet genoeg.
Ik werd twaalf en ‘mocht’ naar de Mulo. Dat was voor een meisje van de boerderij in die tijd bijzonder. Je was immers voorbestemd om te trouwen, dus wat had je aan die kennis. Je kon beter naar de Huishoudschool, dan leerde je wat nuttigs. Dat ik de middelbare school af mocht maken heb ik aan mijn vader te danken. Hij vond het wel een goed idee, meer kennis opdoen. Studeren was geen optie. Je wist überhaupt niet wat er mogelijk was, maar studeren was ver buiten bereik van ons soort mensen. Een jaartje een vak leren op Schoevers, tja dat kon nog wel. Dat werd mijn meest frustrerende schooljaar. Tussen al die kakmeiden op Schoevers in Arnhem. Ze waren te dom of te lui om te studeren, dus met hun parelkettinkjes en plooirokken dan maar naar Schoevers. Ik werd van de weeromstuit een dwarse student, met spijkerbroek en geblondeerd haar. Had overigens niet het lef die opleiding niet af te maken. Mijn vader moest daar immers veel geld voor neertellen duss…. Handen laten wapperen op een andere manier dat was het adagium.
Op mijn 19e ging ik aan het werk op kantoor. Wel met de vaste overtuiging om verder te studeren in deeltijd. Wat ik ook deed. Ik kwam in een volkomen nieuwe wereld terecht, die ik me zonder de hulp van ouders of familie eigen moest maken. Vertelde niemand dat ik boerendochter was. Ik deed nieuwe ervaringen op, dook andere gebieden in: Filosofie, sociologie, maatschappijleer, kunst.
Ben vervolgens ‘carrière’ gaan maken, zoals men dat noemde. In de communicatie, want alles wat met communiceren en taal te maken had, ja dat lag mij. Mijn ouders zullen best wel trots op mij geweest zijn. Ze hadden echter geen clou waar ik dag en dagelijks mee bezig was. De gewoonte je handen te laten wapperen kon ik goed inzetten in combinatie met het gebruiken van je hoofd. De wijde wereld in, ver van huis letterlijk en figuurlijk.
Intussen ben ik mij bewuster van mijn erfenis als boerendochter. Het boerenleven van de jaren zestig en zeventig is ook deel van mijn geschiedenis. Nog steeds spits ik mijn oren bij het horen van het weerbericht. Als ik terugkijk is mijn verhaal onderdeel van de vrouwenemancipatie in de jaren zestig en zeventig. Prachtig toch om daar deel van uit te maken. Had het niet willen missen. De combinatie van je handen laten wapperen met het gebruiken van je verstand… dat heeft mij gemaakt tot wie ik ben.
Altijd je handen laten wapperen
Ruim zestig jaar geleden werd ik geboren op een kleine boerderij in de IJsselvallei. Als oudste dochter in een gezin met nog twee jongere broers. Boerendochter! Lange tijd wilde ik dat niet weten. Ik schaamde me er zelfs een tijdje voor. Het was niet sjiek.
Altijd aan het werk, altijd je handen laten wapperen. Dat werd ons met de paplepel ingegoten. Mijn vader was boer met te weinig land om de schaalvergroting in de jaren zestig te kunnen bolwerken. Daarom had hij allerlei baantjes ’erbij’. De schoorsteen moest immers blijven roken.
Vanaf dat ik leerde lezen was er geen houden aan. Leeshonger noemde je dat. Iedere zaterdag met mijn vader mee naar de bibliotheek. Ik denk een vorm van reizen die mijn geest liet groeien. Maar “achter” ging altijd voor. Dat was belangrijker dan schoolwerk of boeken. Varkens voeren, helpen stallen uitmesten, koeien ophalen of de tuin schoffelen. Iedere dag had hetzelfde ritme. Vrijheid voelde ik vaak meer buiten dan binnen. Door het grasland banjeren, dat voelde vrij. De routine van het boerenleven en iedere dag weer hetzelfde werk met je handen was mij niet genoeg.
Ik werd twaalf en ‘mocht’ naar de Mulo. Dat was voor een meisje van de boerderij in die tijd bijzonder. Je was immers voorbestemd om te trouwen, dus wat had je aan die kennis. Je kon beter naar de Huishoudschool, dan leerde je wat nuttigs. Dat ik de middelbare school af mocht maken heb ik aan mijn vader te danken. Hij vond het wel een goed idee, meer kennis opdoen. Studeren was geen optie. Je wist überhaupt niet wat er mogelijk was, maar studeren was ver buiten bereik van ons soort mensen. Een jaartje een vak leren op Schoevers, tja dat kon nog wel. Dat werd mijn meest frustrerende schooljaar. Tussen al die kakmeiden op Schoevers in Arnhem. Ze waren te dom of te lui om te studeren, dus met hun parelkettinkjes en plooirokken dan maar naar Schoevers. Ik werd van de weeromstuit een dwarse student, met spijkerbroek en geblondeerd haar. Had overigens niet het lef die opleiding niet af te maken. Mijn vader moest daar immers veel geld voor neertellen duss…. Handen laten wapperen op een andere manier dat was het adagium.
Op mijn 19e ging ik aan het werk op kantoor. Wel met de vaste overtuiging om verder te studeren in deeltijd. Wat ik ook deed. Ik kwam in een volkomen nieuwe wereld terecht, die ik me zonder de hulp van ouders of familie eigen moest maken. Vertelde niemand dat ik boerendochter was. Ik deed nieuwe ervaringen op, dook andere gebieden in: Filosofie, sociologie, maatschappijleer, kunst.
Ben vervolgens ‘carrière’ gaan maken, zoals men dat noemde. In de communicatie, want alles wat met communiceren en taal te maken had, ja dat lag mij. Mijn ouders zullen best wel trots op mij geweest zijn. Ze hadden echter geen clou waar ik dag en dagelijks mee bezig was. De gewoonte je handen te laten wapperen kon ik goed inzetten in combinatie met het gebruiken van je hoofd. De wijde wereld in, ver van huis letterlijk en figuurlijk.
Intussen ben ik mij bewuster van mijn erfenis als boerendochter. Het boerenleven van de jaren zestig en zeventig is ook deel van mijn geschiedenis. Nog steeds spits ik mijn oren bij het horen van het weerbericht. Als ik terugkijk is mijn verhaal onderdeel van de vrouwenemancipatie in de jaren zestig en zeventig. Prachtig toch om daar deel van uit te maken. Had het niet willen missen. De combinatie van je handen laten wapperen met het gebruiken van je verstand… dat heeft mij gemaakt tot wie ik ben.
-
15 September 2018 - 17:53
Harry Keizer:
Wat een prachtig en herkenbaar stuk Ria! Dank! Groet, Harry.... -
15 September 2018 - 18:05
Marina:
Boerendochter.... dat is niets om je voor te schamen. Het leven heeft je gevormd tot een mooi en goed mens waar je ouders trots op zouden zijn. Je kunt jezelf een schouderklopje geven. Wijsheid komt met de jaren met name levenswijsheid. Lekker oud en nog wijzer worden. -
16 September 2018 - 06:36
Jaap:
Goed geschreven stuk. Zou ik zo een acht voor geven -
17 September 2018 - 06:38
Jan:
Hoi Ria,
De economie en politiek wordt nu nog steeds in stand gehouden door boerenjongens en meiden.
Veel succes met de verhuizing naar Welsum
Grt -
19 September 2018 - 16:04
Lidi:
Mooi geschreven stuk. Wat mij betreft geslaagd voor het examen creatief schrijven!
Groetjes, Lidi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
