Trip Down Memory Lane
Blijf op de hoogte en volg Ria
07 Augustus 2018 | Nederland, Nijbroek
Trip “Down Memory Lane”
Voordat jullie denken, waar zitten ze nu weer. We zijn neergestreken in het prachtige Nijbroek. Voor de ‘allochtonen’ onder jullie: een mooi klein dorpje in de IJsselvallei, ergens op de route tussen Epe en Deventer. Waarom we hier een aantal weken in augustus doorbrengen ? Nou we mogen op een prachtige, monumentale IIJsselhoeve passen, “De Blankemate” geheten. De familie is nl. drie weken naar Indonesië en de hond, de kip en de varkens moeten toch eten, nietwaar.
Nu wil het geval dat deze boerderij ongeveer 500 meter verwijderd is van mijn geboorteplek aan de Middendijk in Nijbroek. Als ik du;s ’s morgens de hond uitlaat, dan kijk ik met enige bevreemding om mij heen. Hoe komt het toch dat ik vroeger als kind en zeker als puber niet zag hoe mooi het hier is ? Eigenlijk is dat ook weer niet zo heel vreemd. Dit is de omgeving waarin ik ben opgegroeid dus dat uitzicht neem je voor ‘granted’ . Toen ik een jaar of achttien was wist ik niet hoe snel ik hier weg moest komen. Gelukkig snel een autootje, kon ik mee naar de stad, want daar gebeurde het. Wat dat ‘het’ is dat weet je ;niet precies maar dat wil je niet missen! Op mijn twintigste heb ik definitief de deur achter me dicht getrokken. Zeker de eerste jaren kwam ik maar spaarzaam in Nijbroek. Totdat met name mijn moeder krakkemikkig werd. Toen was ik weer wat vaker te vinden aan de Middendijk. Maar in die tijd was ik druk met carrière maken: druk, druk, druk met alles. Vervolgens hebben mijn ouders de boerderij verkocht en zijn vertrokken naar een patiobungalow in Epe, waar ze hun laatste jaren hebben gesleten. Nog miste ik het platteland voor geen meter, maar ik begon wel langzaam te zien hoe mooi het eigenlijk was.
Nadat ik gestopt was met serieus werken kwam ik in aanraking met de Stichting IJsselhoeven. Deze club maakt zich sterk voor het behoud van de monumentale boerderijen in hun omgeving in de IJsselvallei. Heel veel geleerd over de geschiedenis van de eigen streek. Langzaam maar zeker ben ik de schoonheid gaan ontdekken.
Nu dus drie weken met Leo op de ‘boerderij’. Nou ja een boerderij is het natuurlijk niet meer. Naast de beesten is er wel een moestuin en een grote boomgaard waar Jetse oude appel- en perenrassen in leven houdt. Daar begint de ellende voor ons natuurlijk. Geen idee wat we wanneer moeten oogsten. Kan natuurlijk wel zien wanneer de boontjes goed zijn om te eten en de tomaten verrraden zichzelf door hun rode kleur. Maar die appels en peren ? Geen idee. Een paar rassen ken ik nog van vroeger, maar de rest… Wel hebben we de valappels geraapt en aan de varkens gevoerd. Plus een aantal heel zware, laaghangende takken ontdaan van hun vracht, aangezien die bij de eerste de beste stortbui anders zomaar kunnen afbreken. Verder hopen we dat Tonnie snel komt om ons te instrueren wat er verder zoal geplukt kan worden. Kump allemaal goed.
Nog zo’n voorbeeldje: Wat te doen met die ene broedse kip die maar op het nest blijft zitten zonder te eten en te drinken met 35 graden ? Nou ik heb ‘m uiteindelijk maar uit zijn nest gehaald en in de buitenren gegooid. De toegang tot het hok afgesloten zodat ze niet meteen weer op het nest kon gaan zitten. Als er nou eieren in lagen en er een haan in de buurt was, was het een ander verhaal, maar die ‘schijnzwangerschap’, daar heb je niks aan. Die beesten schijnen zich soms dood te broeden heb ik wel eens gehoord. In dat geval moeten we nog een nieuwe kip kopen en zeggen dat ze verbleekt is door de zon (geintje). Maar na aanvankelijk fel protest van mevrouw Kip, is ze nu toch bij zinnen gekomen. Ze eet en drinkt weer en kakelt er lustig op los.
En dan de varkens. Twee onvervalste Bentheimer knorries. Zo lui en dik dat ze nauwelijks kunnen opstaan. Zo lijkt het althans. We hebben inmiddels wel bewijs van het tegendeel. Leo gooide als ‘toetje’ voor Karbo en Naadje een paar emmers fris water in de modderpoel. Nou je hebt nog nooit een dik varken zo zien wegsprinten. Ze schrok zich rot. Verder llijken ze heel tevreden. Varkens zonder stress zullen we maar zeggen.
In het grote huis verdwaalden wij de eerste dagen met regelmaat. Waar staan ook alweer de containers. In deze ruimte toch.. Oh nee, toch weer ergens anders… Enz. Enz.
Het is hier een paradijsje. Met prachtig mooie monumentale bomen, een prachtig huis en altijd wat te doen…. We vermaken ons wel.
Wordt misschien vervolgd…
Leo en Ria
Voordat jullie denken, waar zitten ze nu weer. We zijn neergestreken in het prachtige Nijbroek. Voor de ‘allochtonen’ onder jullie: een mooi klein dorpje in de IJsselvallei, ergens op de route tussen Epe en Deventer. Waarom we hier een aantal weken in augustus doorbrengen ? Nou we mogen op een prachtige, monumentale IIJsselhoeve passen, “De Blankemate” geheten. De familie is nl. drie weken naar Indonesië en de hond, de kip en de varkens moeten toch eten, nietwaar.
Nu wil het geval dat deze boerderij ongeveer 500 meter verwijderd is van mijn geboorteplek aan de Middendijk in Nijbroek. Als ik du;s ’s morgens de hond uitlaat, dan kijk ik met enige bevreemding om mij heen. Hoe komt het toch dat ik vroeger als kind en zeker als puber niet zag hoe mooi het hier is ? Eigenlijk is dat ook weer niet zo heel vreemd. Dit is de omgeving waarin ik ben opgegroeid dus dat uitzicht neem je voor ‘granted’ . Toen ik een jaar of achttien was wist ik niet hoe snel ik hier weg moest komen. Gelukkig snel een autootje, kon ik mee naar de stad, want daar gebeurde het. Wat dat ‘het’ is dat weet je ;niet precies maar dat wil je niet missen! Op mijn twintigste heb ik definitief de deur achter me dicht getrokken. Zeker de eerste jaren kwam ik maar spaarzaam in Nijbroek. Totdat met name mijn moeder krakkemikkig werd. Toen was ik weer wat vaker te vinden aan de Middendijk. Maar in die tijd was ik druk met carrière maken: druk, druk, druk met alles. Vervolgens hebben mijn ouders de boerderij verkocht en zijn vertrokken naar een patiobungalow in Epe, waar ze hun laatste jaren hebben gesleten. Nog miste ik het platteland voor geen meter, maar ik begon wel langzaam te zien hoe mooi het eigenlijk was.
Nadat ik gestopt was met serieus werken kwam ik in aanraking met de Stichting IJsselhoeven. Deze club maakt zich sterk voor het behoud van de monumentale boerderijen in hun omgeving in de IJsselvallei. Heel veel geleerd over de geschiedenis van de eigen streek. Langzaam maar zeker ben ik de schoonheid gaan ontdekken.
Nu dus drie weken met Leo op de ‘boerderij’. Nou ja een boerderij is het natuurlijk niet meer. Naast de beesten is er wel een moestuin en een grote boomgaard waar Jetse oude appel- en perenrassen in leven houdt. Daar begint de ellende voor ons natuurlijk. Geen idee wat we wanneer moeten oogsten. Kan natuurlijk wel zien wanneer de boontjes goed zijn om te eten en de tomaten verrraden zichzelf door hun rode kleur. Maar die appels en peren ? Geen idee. Een paar rassen ken ik nog van vroeger, maar de rest… Wel hebben we de valappels geraapt en aan de varkens gevoerd. Plus een aantal heel zware, laaghangende takken ontdaan van hun vracht, aangezien die bij de eerste de beste stortbui anders zomaar kunnen afbreken. Verder hopen we dat Tonnie snel komt om ons te instrueren wat er verder zoal geplukt kan worden. Kump allemaal goed.
Nog zo’n voorbeeldje: Wat te doen met die ene broedse kip die maar op het nest blijft zitten zonder te eten en te drinken met 35 graden ? Nou ik heb ‘m uiteindelijk maar uit zijn nest gehaald en in de buitenren gegooid. De toegang tot het hok afgesloten zodat ze niet meteen weer op het nest kon gaan zitten. Als er nou eieren in lagen en er een haan in de buurt was, was het een ander verhaal, maar die ‘schijnzwangerschap’, daar heb je niks aan. Die beesten schijnen zich soms dood te broeden heb ik wel eens gehoord. In dat geval moeten we nog een nieuwe kip kopen en zeggen dat ze verbleekt is door de zon (geintje). Maar na aanvankelijk fel protest van mevrouw Kip, is ze nu toch bij zinnen gekomen. Ze eet en drinkt weer en kakelt er lustig op los.
En dan de varkens. Twee onvervalste Bentheimer knorries. Zo lui en dik dat ze nauwelijks kunnen opstaan. Zo lijkt het althans. We hebben inmiddels wel bewijs van het tegendeel. Leo gooide als ‘toetje’ voor Karbo en Naadje een paar emmers fris water in de modderpoel. Nou je hebt nog nooit een dik varken zo zien wegsprinten. Ze schrok zich rot. Verder llijken ze heel tevreden. Varkens zonder stress zullen we maar zeggen.
In het grote huis verdwaalden wij de eerste dagen met regelmaat. Waar staan ook alweer de containers. In deze ruimte toch.. Oh nee, toch weer ergens anders… Enz. Enz.
Het is hier een paradijsje. Met prachtig mooie monumentale bomen, een prachtig huis en altijd wat te doen…. We vermaken ons wel.
Wordt misschien vervolgd…
Leo en Ria
-
07 Augustus 2018 - 10:47
Ben:
Ging mij net zo. Ik moest en zou in 1978 persé naar de Kunstacademie in Den Haag want wat was er nou mooier dan de 'grote stad'. We kwamen daar met z'n tweeën terecht in een klein flatje (wat al behoorlijk luxe was voor een student) maar het heeft nog zeker een half jaar geduurd voor ik wist wie er eigenlijk naast ons woonde.
In het begin is alles nog spannend en vind je de Veluwe steeds meer een achtergesteld gebied. Maar als ik nu bijv. achter de Cannenburgh rij en ik kijk naar de ondergaande zon over de weilanden dan denk ik nog iedere keer 'waarom wil je in godsnaam in de stad wonen'.
Wijsheid komt nog steeds met de jaren.
Nog veel plezier op de farm en we borrelen snel een keertje bij.
groet,
Ben -
07 Augustus 2018 - 10:51
Marina:
Heerlijk om te lezen. Ook heel herkenbaar! -
07 Augustus 2018 - 11:06
Harry Keizer:
Wat een mooi stukje Ria. Zeer herkenbaar. Als er geplukt gaat worden, laat het even weten dan kom ik helpen. Binnenkort rondleiding deel II:) Groeten oet Voassen. Harry -
07 Augustus 2018 - 11:28
Lidi:
Boer en boerin voor 3 weken in een monumentale boerderij, wow!
Een bijzondere vakantie waar jij leuk over kan en weet te vertellen.
Ben benieuwd naar je (evt.)vervolgeditie
Geniet van het boerenleven.
Groetjes, Lidi -
07 Augustus 2018 - 12:31
Jaap:
Nostalgisch. Als jullie daar over een paar maandjes zelf in de buurt komen wonen kunnen jullie iedere dag genieten van de rust en ruimte. Groetjes vanuit het westen. (heette die film niet " het gebeurde in het westen" ) Groetjes Jaap en Peggy -
07 Augustus 2018 - 15:08
Ellen En Peet:
Ha Ria en Leo,
We hebben ruime ervaring met de verzorging van huisdieren. We komen daarom .morgen ff langs om te helpen bij het melken van de stier en.het rapen van eieren bij de haan.. grt El en Peet
-
07 Augustus 2018 - 15:11
Gea:
Straks in Welsum een eigen camping bij de boer beginnen met vee -
07 Augustus 2018 - 16:20
Peggy:
Wat een leuk verhaal en fijn om te lezen . Terug naar je oude roets Ria
Ook het leven op zo’n mooie hoeve is niet verkeerd en de dieren worden ook nog eens goed verzorgd .
Geniet van het vrije leven en prachtige weer
-
09 Augustus 2018 - 16:06
Magda:
zo te horen komt er straks in de tuin van jullie nieuwe huis een kippenren, modderpoel en een hondenhok.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
