dagboek van een campingbeheerder

Dagboek van een campingbeheerder in de Dordogne
Regelmatig wordt ons de vraag gesteld: Wat doen jullie nu eigenlijk als campingbeheerders ? De één denkt – al dan niet stiekem - dat we één heel lange vakantie houden. De ander heeft zwaar medelijden met ons, omdat we zo ontzettend hard moeten werken. Zoals zo vaak, ligt de waarheid in het midden.
Hoe ziet een willekeurige dinsdag in augustus op Camping Le Grand Dague eruit ?:
Om half zeven gaat de wekker. De eerste gasten die gaan vertrekken willen al vroeg op pad. Dus…. (eerlijkheid gebiedt mij dat hier op te schrijven). Leo zijn bed uit om die mensen uit te zwaaien. Effe kijken of ze goed genoeg gepoetst hebben, niks vergeten zijn (geen telefoon nog aan de oplader in de mobile bijvoorbeeld), de Eur 100 borg terugbetaald. En…. weg zijn ze.
Inmiddels ben ik ook uit bed, naar de boulanger en om 8 uur ontbijten we samen met dat heerlijke Franse brood. Om half negen, negen uur en om tien uur nog weer drie families die vertrekken volgens hetzelfde ritueel.
Ondertussen heb ik even via internet in de database van Roan gekeken of alle nieuwe gasten die dag nog steeds komen: jazeker…. Nieuw talent in aantocht. Dus rond negen uur beginnen we met het ‘nalopen’ van demobiles zoals wij dat noemen. De vertrokken gasten hebben weliswaar hun best gedaan. Maar… die vlokken stof onder het bed, die vieze lange haren in het doucheputje (iedere keer weer een “jak”-klusje) en kleine kindervingers op g ramen halen we toch allemaal even weg. Wel zo fris voor de nieuwe gasten immers ?!
Nog een paar bestelde babybedden en kinderstoelen klaarzetten in de mobiles en een paar lakenpakketten klaarleggen. En…. Alles is weer spic-en-span voor nieuwe gasten. Ondertussen was er een gasfles leeg, dus vervangen. Wil een gast weten welke markt het leukst is, die in Sarlat of die in Perigueux. “Hoever wilt u ervoor rijden ? Drie kwartier? “: Zover? “Ja meneer, maar het is een ritje door heel mooi landschap“. (denk ondertussen… Stomme Hollanders, denken dat iedereen zo samen op een postzegel woont als in Randstand/Nederland). En: “Nee mevrouw, een mierenlokdoosje betekent niet dat die mieren onmiddellijk dood neervallen”. (Denk: hoe doen die yuppen dat in Nederland ? Zullen wel op een appartement wonen en nog nooit een mier van dichtbij gezien hebben, stumpers…)
In mobile acht lekt de sifon onder het aanrecht: Leo kan zijn hobby (klussen) weer gaan uitoefenen.
En dan…. Tijd voor koffie aan de bar op de camping: FF ouwehoeren met collega’s van Vancansoleil. De laatste roddels uitwisselen (het is immers net een klein dorp zo’n camping). En…. Dan nog even naar de stad, want het beltegoed op onze Franse telefoon roept om aanvulling. Krantje gekocht daar en nog een bakkie gedaan op het terras als een echte toerist, uitkijkend op de mooie kathedraal van Perigueux. Niet slecht !
Dan spoorslags weer terug naar de camping. Onderweg belt de familie Janssen al dat men om 1 uur gearriveerd is. (zij staan immers met naam en toenaam op ons informatiebord met daaronder “ Arriveert u Vroeg? Bel ons gerust.” Dus dat doen ze… terecht.) “ Zeker mevrouw Janssen, over een kwartiertje zijn we terug en kunt u meteen in uw mobile” (beetje ontstemd lijkt ze toch aan de telefoon, maar dat zal wel aan hun ‘jetlag’ liggen.).
Vervolgens zitten we de hele middag bij onze receptietent te lezen…. Te wachten op onze nieuwe gasten, die aan het einde van de middag gelukkig allemaal binnen zijn. Goed ‘ voorgelicht’ door ons (nooit gedacht dat ik dat ook nog eens zou doen haha) zitten ze tevreden op hun ‘ eigen terras’ .
Daarna begint onze vrije tijd… lekker eten bij onze mobile… nog ff een rosétje bij de bar, even tv kijken (echt komkommertijd in Nederland dus geen nieuws), nog een wijntje.. Leo loopt rond middernacht nog een rondje over “ ons deel” van de camping en…. Weer een dag voorbij in dat mooie Franse land.
Nu…. Dit schetst een beetje ons dagritme… Niet iets om overspannen van te worden (was ook zeker niet de bedoeling toen we stopten met echt werken)… maar het geeft wel invulling aan de dagen. Af en toe maak je iets heel leuks mee met de gasten, soms iets heel verdrietigs of vervelends (zeikers hebben we helaas ook). Maar… over het algemeen hoor je ons niet klagen… Op deze ‘kleine kinder-camping’ in de Dordogne krijgen we trouwens wel een inkijkje in het leven van jonge ouders van nu ! “verbaast u niet, verwondert u slechts, zal ik maar zeggen. “
Op sommige dagen (meestal op zondag) gaan we er zelf op uit om de mooie omgeving te verkennen als heuse toeristen, dus… we houden het wel vol hier. Nog een maandje en het seizoen zit er weer op trouwens… het gaat snel…
Vrolijke groeten uit de warme Dordogne.

Ria en Leo